W tym wypadku chodzi o niezwykle wąski przesmyk, przez który przebiega prowadząca do centrum pobliskiego Osini wyasfaltowana droga. Przełęcz powstała w wyniku serii pionowych pęknięć masywów skalnych. Jedno z tych pęknięć, powszechnie znane jako „Sa Brecca ‘e Usala”, wywiera naprawdę ogromne wrażenie. Rozstęp przecina pionowo całą zachodnią część przełęczy, osiągając zawrotną wysokość niemal 100 metrów. Tym, którzy chcieliby mu się przyjrzeć, nie uciekając się przy tym do technik speleologicznych, radzimy bądź to wspiąć się po schodach wiodących do bocznej szczeliny, bądź to wejść wytyczoną ścieżką na szczyt kamiennej ściany. Co ciekawe, przechodząc latem koło rozstępu, można wyczuć podmuch wiatru o stałej temperaturze 9 stopni. Zimą jest to niemożliwe.
Niezwykła, majestatyczna przełęcz wywiera ogromne wrażenie za sprawą zawrotnej wysokości ścian skalnych, a także niewielkiej odległości pomiędzy nimi. Wertykalność przekracza 50 metrów!

Przemierzywszy krótką, pnącą się schodami do góry ścieżkę, znajdziecie się w pięknym punkcie widokowym, położonym na wschodniej ścianie masywu. Tutaj ukaże się Waszym oczom kolejny pomnik przyrody – rozległa dolina rzeki Pardu, ciągnąca się pastwiskami, lasami, polami uprawnymi i małymi osadami aż po morze na horyzoncie. Łatwo dostrzec centra historyczne miejscowości Gairo oraz Osini, które tuż po wojnie, w wyniku obsunięcia się terenu, wyludniły się i do dziś pozostają puste, chociaż odrestaurowano je i częściowo udostępniono zwiedzającym.
Legenda głosi, że przełęcz „Scala di San Giorgio” powstała w wyniku cudu, którego dokonał święty biskup Suelli. Giorgio – bo takie było jego imię – pewnego dnia o zmierzchaniu zatrzymał się w drodze z Seui u stóp wznoszących się nad Osini wysokich masywów skalnych. Nie będąc w stanie się przez nie przeprawić, wzniósł wzrok do nieba i zaczął się modlić, po czym nakazał wapiennym skałom, aby się rozstąpiły, torując mu drogę do centrum Osini. Święty sprawił też, że spomiędzy skał w cudowny sposób wytrysnęło – ku pokrzepieniu wędrowców – źródło orzeźwiającej wody, która posiadała ponoć cudowne właściwości. Na ścianie skalnej naprzeciwko przełęczy ustawiono skromnych rozmiarów posąg upamiętniający świętego.
Warto przyjrzeć się ogromnym blokom skalnym, które częściowo się zawaliły – czy to w dalekiej przeszłości, czy to niedawno. Obszar, na którym do tego doszło, położony jest na wzniesieniu. Po dziś dzień nazywa się go „Su Casteddu”. Określenie to wywodzi się z tradycji ludowej, w myśl której w tych okolicach wznosiła się niegdyś prastara forteca. Tuż za punktem informacji turystycznej wciąż można dostrzec ruiny punickiego sanktuarium.
Ten, kto przemieści się na północ, w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara, dotrze do masywu Punta Su Scrau (1032 metry). Jest to znakomity punkt widokowy, z którego można podziwiać nadzwyczajną okolicę. Znajdziecie tu również wieżę widokową, na której niecodzienną architekturę radzimy Wam zwrócić baczną uwagę.
Biegnąca w dół bita droga doprowadzi Was do skrzyżowania: idąc w prawo, po zaledwie 10 metrach natkniecie się na drogowskaz. Podążcie we wskazanym kierunku, a Waszym oczom ukażą się kolejne zapierające dech w piersiach obiekty: Perdu Cuccu oraz Is Arenas. Kojący spokój tego miejsca i widok na ciągnące się w dole kotliny, w których zamieszkują muflony, raz jeszcze sprawią, że zechcecie przerwać wędrówkę, aby rozkoszować się pięknem okolicy.
Nieco dalej czeka na Was najpiękniejszy i najlepiej zachowany nuragiczny kompleks w Ogliastrze. To tzw. Nuraghe Serbissi, majestatyczny i górujący nad przyległym terytorium. Widok zapiera dech w piersiach: na północy dominuje górski łańcuch Gennargentu, a wraz z nim pobliski Perda e Liana – kolejny pomnik przyrody, położony w miejscowości Gairo. Na południu wzniesienia i góry ciągną się po horyzont.
Na kompleks nuragów składają się wieża centralna oraz trzy wieże pomniejsze, z których jedna jest wysunięta na północ, druga na południe, a trzecia na zachód. Wszystkie wieże łączy murowany bastion. Wieża centralna osiąga wysokość 6 metrów, zaś jej średnica dochodzi do 10 metrów. U stóp prawdawnej budowli, około 20 metrów niżej, znajduje się jaskinia. Jest to naturalny tunel, pozwalający przejść (z północy na południe bądź odwrotnie) przez wzgórze, na którym mieści się nurage. Grota jest duża, choć nie ogromna; zwiedzającym radzimy zaopatrzyć się w latarkę. W czasach minionych prawdopodobnie wykorzystywano ją jako schronienie oraz do przechowywania zapasów żywności. Pasterze jeszcze niedawno czynili z niej taki właśnie użytek: chronili się tam wraz z bydłem.
Nieco niżej położony jest tzw. Grób Gigantów, a tuż przy nim źródełko. W jaskini i jej okolicach – podobnie zresztą jak w innych nuragach – znaleziono m. in. fragmenty ceramiki. Wróćmy jednak do naszej wędrówki. Podążając ścieżką na południe, dotrzecie do kolejnej okazałej groty, którą warto zwiedzić – to jaskinia Su Lioni. Stamtąd rozciąga się widok na dolinę Gairo Taquisara. W dolinie mieści się stacja kolejowa, nie jest więc wykluczone, że ujrzycie pędzący Zielony Pociąg. Może nawet usłyszycie jego gwizd!
Kontynuując wędrówkę bitą drogą, dojdziecie do drugiej wieży. Będzie to tzw. Nuraghe Urceni. Kompleks składa się z nuraghe i innych okrągłych budowli, otoczonych wysokim murem. Nuraghe, zbudowany z jednej tylko wieży, jest stosunkowo dobrze zachowany, chociaż wieńczący go tholos zawalił się niemal zupełnie. W dobrym stanie są również okazałe, wykute w murze schody, prowadzące na piętro lub taras. Najbardziej uderzające są jednak ogromne drzwi wejściowe, o wiele wyższe niż przeciętne drzwi, co – jeśli weźmiemy pod uwagę skromne rozmiary nuraga – jest zjawiskiem osobliwym. Kolejną osobliwością jest położenie budowli: wznosi się ona na skale nad kilkumetrową przepaścią! Za nuragiem znajdują się rozliczne okrągłe konstrucje, z których część zachowała się w doskonałym stanie. W ich ścianach wykuto nisze. Kompleks otaczają wysokie, dobrze zachowane mury, do wnętrza prowadzi korytarz.
Od tego miejsca droga biegnie w dół i wiedzie wprost do źródła zwanego Funtana Urceni. Nieopodal znajdują się ruiny rzymskiej osady. Idąc dalej, dojdziecie do tzw. Taccu, gdzie będziecie się mogli posilić i skorzystać z innych usług.
Następnie asfaltowa droga poprowadzi Was do dwóch innych godnych uwagi nuragów. Pierwszy z nich, Nuraghe Sanu, składa się z jednej tylko wieży i jest stosunkowo dobrze zachowany, ale i tutaj ruiny kopuły uniemożliwiają wejście do środka. Nieopodal znajdują się dwa Groby Gigantów, przy czym w obydwu zachowała się jedynie dolna część kamiennego muru – zarówno w komorze grobowej, jak i na fasadzie. Nieco dalej wznosi się Nuraghe Oruttu, składające się z jednej wieży i zachowane w złym stanie. Mury niemal całkowicie obróciły się w ruinę, natomiast wnętrze wypełniają gruzy.
Wędrówka kończy się powrotem do przełęczy Scala di San Giorgio.